Εάλω η ΑΕΚ

Τελείωσε κύριοι. Ως εδώ ήταν το παραμύθι. Μετά απ’ όσα συνέβησαν στην Καλλιθέα, η ΑΕΚ μπήκε για τα καλά στην εποχή του μεσαίωνα. Αφού το κατάφεραν κι αυτό, να χτυπήσουν μέσα στο γήπεδο τον προπονητή και τα περισσότερα από τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος, δεν έχει παρακάτω. ΗΑΕΚ έχει πιάσει πάτο. Και για ακόμα μια φορά, δεν χρειάστηκε καν να συνωμοτήσουν οι άλλοι εναντίον της. «Δικό» της – αν κάποιος μπορεί να πει αυτούς τους τύπους «δικούς» της – χέρι, είναι αυτό που άνοιξε ξανά την Κερκόπορτα και διέλυσε τα πάντα. Οποιος δεν μπορεί να δει κατάματα την αλήθεια, απλά θα παρακολουθεί αυτό το σύλλογο να σβήνει.

Ακούω μεγάλες αναλύσεις εδώ και ώρες. Πως ο Μπάγεβιτς είναι ενισχυμένος απ’ τα επεισόδια και πως ήταν για καλό του. Πως θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί, για να μη ρίχνει άλλο λάδι στη φωτιά. Καλές αυτές οι βαθυστόχαστες αναλύσεις, αλλά κανείς δεν βλέπω να ασχολείται με την ΑΕΚ. Γιατί για όσους λησμονούν, ΑΕΚ δεν είναι ο Μπάγεβιτς, ο Νικολαϊδης ή οποιοσδήποτε άλλος δημιουργεί «στρατόπεδα» για χάρη του. Η ΑΕΚ, αυτό που κανονικά θα έπρεπε να απασχολεί όλους, είναι κάτι μοναδικό. Που όσο περνά ο καιρός, περιστατικά όπως της Καλλιθέας το μικραίνουν, το συρρικνώνουν, προσπαθούν να το χαμηλώσουν. Ισως για να το φέρουν στα δικά τους μέτρα μετριότητας.

Επί εβδομάδες παρακολουθώ τη προσπάθεια που καταβάλουν εντός της ΑΕΚ να πείσουν πως έχει αλλάξει το κλίμα. Πως έχουν γίνει οικογένεια και πως αν προχωρήσουν ενωμένοι και ήρεμοι, μπορούν να διεκδικήσουν τους στόχους τους. Επέμενα, πως αυτή η ηρεμία είναι εύθραυστη. Δεν περίμενα όμως, πως θα ήταν απλά ένα κλαράκι. Που τσάκισαν χθες στην Καλλιθέα, στο βωμό μιας ιστορίας που αρχίζει να ξεπερνά και το ακατανόητο.

Βαρέθηκα να ακούω επί χρόνια για ΑΕΚόμετρα. Για αυτούς που αγαπούν περισσότερο την ΑΕΚ, που είναι συνεχώς μαζί της, που πονούν γι’ αυτή. Η αγάπη και ο χρόνος που ξοδεύει ο καθένας για μία ομάδα είναι προσωπική υπόθεση και δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο επίδειξης. Και βέβαια, κανείς μα κανείς που κινείται γύρω από την ΑΕΚ, δεν μπορεί να επιβάλει τις απόψεις του. Επιβάλλεται να διαφωνεί, να αντιδρά σε όσα δεν του αρέσουν, να ζητά αυτό που εκτιμά για καλύτερο, αλλά όχι να δέρνει, να γρονθοκοπεί και να βρίζει για να το επιβάλει με τον τσαμπουκά του.

Ακουσα για «30 αλήτες». Διάβασα για τους «γνωστούς – άγνωστους». Ξέρετε, ελάχιστα με αφορούν. Αυτά είναι δουλειές άλλων. Ούτε καν η διοίκηση δεν έπρεπε να ασχολείται με αυτά τα θέματα. Είναι δουλειά της Αστυνομίας, μα πάνω απ’ όλα των ίδιων των οπαδών της ΑΕΚ. Που εδώ και χρόνια, αγνοούν επιδεικτικά την έννοια της αυτοκάθαρσης. Της αυτοκριτικής. Της πραγματικής αντιμετώπισης των προβλημάτων που έχει ο σύλλογος και την ανάγκη συμπαράστασης που έχει. Θα περίμενα λοιπόν, σήμερα κιόλας, ο Δημήτρης Χατζηχρήστος να «τέλειωνε» από τις τάξεις του οργανωμένου κινήματος όσους δημιούργησαν τα επεισόδια. Χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις. Να μη ξαναπατήσουν στο γήπεδο.

Φεύγοντας από την Καλλιθέα, είχα στο μυαλό μου χαραγμένη την εικόνα των προσώπων του Νίκου Λυμπερόπουλου. Του Τραϊανού Δέλλα. Το απόλυτο ξενέρωμα με όσα έζησαν. Τον Παππά που τον έφεραν για να «ψηθεί» με την ΑΕΚ και θα ακούει γήπεδο και θα τρέχει χιλιόμετρα μακριά. Ξέρετε ποιο είναι το συμπέρασμα μου; Η χρονιά τελείωσε εδώ. Κι ας μην έχει αρχίσει ακόμα. Όταν διαλύεται τόσο εύκολα αυτό που θεωρητικά θα ήταν το μεγάλο όπλο αυτής της ομάδας, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για σωτηρία και στόχευση τίτλων. Συνειδητοποιήστε το, για να μην τρέφετε αυταπάτες. Η ΑΕΚ τελείωσε εδώ και δεν μπορεί να πάει άλλο.

Υ.Γ.: Σιχάθηκα και βαρέθηκα κάθε κουβέντα περί υποστηρικτών του Μπάγεβιτς. Εξαπτέρυγο, φερέφωνο, μισθοφόρος, τσάτσος και άλλα πολλά που μου σούρνουν διάφοροι. Ξέρετε κάτι; Δεν με απασχολεί πια. Τα ίδια μου καταλόγιζαν κάποτε για τον Νικολαϊδη και άλλους. Δεν έχει νόημα να αποδείξεις τίποτα, γιατί απλά αυτοί που σε κατηγορούν δεν ενδιαφέρονται για τίποτα. Οποιος επιμένει να ασχολείται με το δέντρο και να μη βλέπει το δάσος που καίγεται, με αφήνει αδιάφορο.

Σταύρος Καζαντζόγλου